με το κεφάλι μου καζάνι στους ιστοχώρους τριγυρνώ
ανάμεσα σε ωραία παιχνίδα, βλέπω γι αμάχους και ριγώ
της γάζας τους καταραμένους,
τους ξεχασμένους τους χαμένους..
θυμάμαι εικώνες κι από άλλες αντίχτοιχες κακές στιγμές
της ανθρωπιάς μέτρο χαμένο, σώματα τρύπια από ρυπές
πολλοί σωροί κορμιά καμμένα
παιδάκια μαύρα πεινασμένα
τι φταίει πιό πολύ για όλα του κόσμου τούτου τα δινά;
μάλον το χρήμα και η ύλη την αρετή που ξεπερνα
καμία λύση πια δε βλέπω
τον άνθρωπο για μέτρο έχω
Και μένανε μου λείψανε αγαπητέ οι στίχοι
Μα πιο πολύ πικάρομαι που πήζουμε στους μύθοι
τη διάσταση την εννοώ με βάθος ατελείωτο
χάρη στον λόγο τον λιτό και εν μέρει αχαλίνωτο
6 Φεβρουάριος 2008 5:52 πμ
Mα μου είστε τόσο συμπαθής αγαπητή a-lexia
πιστεύω το γνωρίζετε αν και το εκφράζω αδέξια
οι μοιθοι είναι περαστικοί μ'όλη τη σημασία
καθόλου μη πικρένεστε, μη δίδετε αξία
ενόμιζα αναφέρεστε στο υλικόν μου μέγεθος
μα μώλις εκατάλαβα, μιλάτε για το έρεβος..:):)
6 Φεβρουάριος 2008 6:14 πμ
Πνευματική του έδωσα, αγαπητέ, οντότητα,
καθώς εκεί δε βλάπτει να έχεις μια πληρότητα.
Η σαρκς φθαρτή φαντάζομαι σου έχουν πει πολλοί
αλλά ουδείς δεν τρέφεται με πνεύμα κ ηθική.
Δίκιο σου δίνω το λοιπόν, και σε γεμίζω ελπίδες
ευχόμενη στον οίκο σου κείμενα με θερμίδες
6 Φεβρουάριος 2008 6:43 πμ
a-lexia μου ευειδή καλήπηγε καλήστη
(δεν έχω εικόνα..μα μπορώ να δείξω λίγη πίστη)
ευχαριστώ από καρδιάς γωνιπετής εμπρός σου
για τις ελπίδες.. δέσμιος παντότινά δικός σου:):)
6 Φεβρουάριος 2008 7:29 πμ