χωρίς μέτρο..

 .. το τρίτο εγκεφαλικο μου.. μου πήρε την.. μνήμη μου τόσο.. που θεωρούσα τότε.. ότι ήταν μόνημη.. οπότε άρχισα να.. μαθαίνω την γλώσσα.. με το αυτί.. σαν μορό.. σήμερα το ξανά διάβασα.. το θέμα είναι.. να θέλεις αλλά και.. να μπορείς.. τώρα λέω ότι.. θα έρθει η στιγμή.. που θα το κάνω..

σα τη τη μύγα

Το πήρα πια απόφαση πως θέλω να εκδόσω

και για την εξαφάνιση εξήγηση να δώσω

ήτανε στου Νοέμβριου τα τέλη πριν τρία χρόνια

που ξύπνησα μιά Κυριακή κι έβλεπα μόνο “χιόνια”

το πρώτο εγκεφαλικό με είχε επισκεφτεί

τύφλα με φιλοδώρησε χωρίς να το σκεφτεί

συνέχισα στην τύφλα μου κάποιες δουλειές να κάνω

δε μ' έφταναν τα χάλια μου ήθελα παραπάνω

αφού όλα τα τέλειωσα φλεβάρη '14

με βρήκε το επόμενο κι έπεσα στά τέσσερα

τρεις μέρες εβολόδερνα μέχρι να πέσω κάτω

στο τέλος με κατάφερε κι έπιασα πλέον πάτο

η μάνα ανυσήχισε που δε της απαντούσα

ξεσηκωσε την πρωιν μου χρονια που ταν απούσα

ήλθε κινητοποίησε τα σώματα ασφαλείας

στο τσακ τη σκαπουλάρησα το τέρας της υγείας

στον ερυθρό κατέληξα που'ταν ευημερεύον

τεσσερεις μέρες έκανα σημείο ζωής να δώσω

μετά το αποφάσισα δε είναι να ενδώσω

εκούνησα το χέρι μου αυτό εξ ευωνύμων

δεκα μέρες έκαναν για να μου πουν να φύγω

μα εγώ που δε κουνιόμουνα έμεινα ακόμα λίγο

σε άλλες δέκα βρέθηκε για την αποκατάσταση

μιά θέση σ'ένα ύδρημα κι άρχισε η παράσταση

τρις μήνες έκανα ν'αποκατασταθώ

τίποτε θεαματικό στα δύο να σταθώ

δυό μήνες ένεινα στο σπιτι των γονέων

μετά αυτονομήθικα ο ένας αλλά λέων

για ένα μήνα κράτησε αυτή η αυτονομία

αρρώστησε η μάνα μου πάλι νοσοκομεία

τρις μήνες πάλι έμεινα για να τους συγυρίζω

μώλις ορθοποδίσανε πρωτεύουσα γυρίζω

κι άρχισε το ψάξιμο για σπίτι και δουλειά

μα οτι κι αν κανόνιζα δε κάθονταν καλά

στα μερεμέτια έπεσα μήπως και βγάλω κάτι

μια αποθήκη νοίκιασα στο κέντρο στο Παγκράτι

μόλις τα μετακόμισα κι είπα να πάρω ανάσα

Πάσχα να πάω στο χωρό να ρίξω καμιά μάσα

επέθανε ο πατέρας μου έτσι στα ξαφνικά

κι έμεινα με τη μάνα μου που έμεινε μοναχιά

κιλά συγχρόνως άρχισα απότομα να παίρνω

κι από το βάρος το πολύ παράξενα να γέρνω

τα ιδια παντελάκι μου πάλι νοσοκομείο

για εξετάσεις βρέθηκα κι ίσως για χειρουργείο

εκεί πάλι τους πρόγονους πήγα να συναντήσω

έ πεσα κάτω μα ευθείς γύρισα πάλι πίσω

δε με ξεφοτωθήκατε και πάλι επιστρέφω

με στίχους και με κείμενα νεους να καταστρέφω

εκόλησα στο κόσμο αυτό

σα τη μυγα στοσκατό

Το τέρας και το κρέας

 

ξέρω πως μαζευτήκαμε

σ' αυτή τη κοινωνία

τάχα πως φοβηθήκαμε

τα άγρια θηρία

μα στην αλήθεια ήλθαμε

για νά'μαστε το κρέας

και καλοσυνηθίσαμε

να θρέφουμε το τέρας

τόσο π'ούτε θέλουμε

ούτε μπορεί ν' αλλάξει

το τέρας πάντα έχουμε

μη βρέξει και μη στάξει

εκεί που ήμασταν καλά

δούλοι ξεπουλημένοι

το τέρας θέλει πιό πολλά

το τέρας επιμένει

γιατί να επιβαρύνεται

πληρώνοντας στρατούς

κι όχι να ευκολύνεται

με “ελεύθερους” λαούς

διαφωτισμός ανθρωπισμός

κι άλλα τέτοια κόλπα

φανατικός εθνικισμός

και πήραμε τα όπλα

“ελεύθεροι” πιά γίναμε

να τρώμε με το τέρας

και τρώγαμε και πίναμε

μα ήμασταν και το κρέας

κανίβαλοι κι αν γίναμε

και κάλτσες του διαόλου

αφού ετρωγοπίναμε

δε πείραζε καθόλου

καιρός πολύς επέρασε

και ξέχασε το τέρας

σαν τι το επηρέασε

να μη μας θέλει κρέας

αν με ρωτούσες σήμερα

αν πάμε για μεσαίωνα

χωρίς να το πολυσκεφτώ

θα το επιβεβαίωνα..

 

 

σκούζω..

σκούζω κι αλυχτώ
απόκριση καμία
τομάρι ξερό
σκάει σε σημεία
μάλλον είμαι μόνος
σε ακοής ακτίνα
μα δεν είναι πόνος
μόνο αηδία
κοιτώ στο σκοτάδι
και νομίζω βλέπω
όνειρα το βράδυ;
μου το επιτρέπω;
δίπλες του μυαλού
στο θαμπό φαιό
με πετάν αλλού
δεν έχουν θεό
έχασα το ξέρω
οι πολλοί κερδίζουν
δε θα υποφέρω
όσο κι αν με σκίζουν
μόνοι είναι οι λύκοι
μα να φύγω τώρα
έστω σαν σκουλήκι
έστω μέσ στη μπόρα..

Όσα χρόνια κι αν θα ζήσω

Όσα χρόνια κι αν θα ζήσω
ότι κι αν αφήσω πίσω
λίγα μόνο θα τελειώσω
λίγος χρόνος θα μου λείψει
δε χρειάζεται η θλίψη
φεύγουμε πριν απ' τη σήψη
χαίρομαι ότι κι αν κάνω
ότι ώρα κι αν πεθάνω
κάτι θα χω πάνω πάνω
θα το αφήσω ημιτελές
δε χρειάζεται να κλαις
πίστευε ότι κι αν θες...

Αγανάκτηση; που είσαι;

Αγανάκτηση; που είσαι;
σε τι τάρταρα κινείσαι;
είπες πάω διακοπές
κι εχάθεις στις σκιές


ένα θέατρο σκιών
απεδείχθη ο αγών
απαιτήσεις περιττών
απεμπόληση ρητών


τ' απαραίτητα ξεχνάς
λούσα άχρηστα ζητάς
εν υπνώσει η διανόηση
υποχθόνια συνεννόηση


τα αργύρια σου λείπουν
τώρα που σ' εγκαταλείπουν
προδοσίες δε θυμάσαι
και προδότης πάντα θα' σαι


γερό δένδρο πας να βρεις
τώρα για να κρεμαστής
πως να ζεις άμα δεν “έχεις”
το να “είσαι” δεν αντέχεις


αν δε γίνεις χωρικός
ψωμο λίσαξε αστός
πέθανε όπως αρμόζει
σε ρωμιό και καραγκιόζη..

η δόση μας..

τη δόση ζητιανεύουμε
σα νάμαστε πρεζάκια
κι όλα τα αντέχουμε
βρισιές και σκαμπιλάκια


οι "φίλοι" μας βοήθεια
εβάφτiσαν τη δόση
μα τόση κακοήθεια
μπορεί να μας σκοτώσει


ας το ομολογήσουμε
ότι χωρίς τη δόση
πρέπει να λησμονήσουμε
τη βρώση και την πόση


ανίκανοι δηλώσαμε
μονάχοι μας να ζήσουμε
τη δόση περιμένουμε
ώστε να μην ψωφίσουμε


το θούριο ξεχάσαμε
του έρημου του ρήγα
τιμή και δόξα χάσαμε
μας έψεγσεσε κι η μύγα


αν δεν αποφασίσουμε
ευθείς αμέσως τώρα
πως θέλουμε να ζήσουμε
ας δώσουμε τη χώρα...